تا اینجا انگلیس نقش خود را خوب بازی کرد و از این به بعد بایستی آمریکا وارد کار شود که سرانجام اسرائیل به دست او تأسیس گردید و این افتخار نصیب او شد. "داگلاس رید" نویسنده معروف انگلیسی چنین می نویسد: در اواخر جنگ جهانی دوم "ترومن" رئیس جمهوری اسبق آمریکا درخواست کرد که تعداد 100 هزار نفر یهودی را به فلسطین مهاجرت داده و فلسطین را بین یهود و مسلمانان تقسیم کنند. این درحالی بود که وی در سال 1947م در پارلمان آمریکا اعلام کرده بود که آمریکا هرگز راضی نیست سرنوشت ملتی بدون رضایت آن تعیین گردد. به هر جهت هرچه آقای "مارشال" وزیر امور خارجه خواست خطرهای تقسیم شده را به آقای ترومن گوشزد کند و او را از این کار منصرف سازد مؤثر واقع نشد و پیش از آنکه قوای انگلیس در 14 می 1948م از فلسطین خارج شوند، دولت آمریکا به موجودیت اسرائیل اعتراف کرد. این اعتراف حتی از نظر نماینده آمریکا در سازمان ملل متحد غیر منتظره و ناگهانی بود. در اثر این اعتراف ناگهانی جنگ خونینی میان عرب ها و اسرائیل شروع شد و مارشال استعفا داد. در همین زمان سازمان ملل متحد تشکیل جلسه داد و برای رفع اختلافات اعراب و اسرائیل و پایان دادن جنگ در آن منطقه قطع نامه تقسیم را صادر کرد. البته سران کشورهای عربی در آن جنگ خیانت کردند و به جای انکه زمین های فلسطین را از یهود بگیرند، زمین های زیادی را هم به آنها دادند، در نتیجه جنگ به نفع یهود تمام شد. زیرا اگر جنگ نمی شد صهیونیست فقط 3/5میلیون دونم سیطره داشت در حالی که پس از جنگ، زمین های اسرائیل به 27میلیون دونم رسید و آوارگان این جنگ به یک میلیون انسان بالغ شد. همچنین خسارت وارده بر اموال و دارایی مسلمانان 95 میلیون ریال برآورد شده است. نخستین کشورهایی که اسرائیل را به رسمیت شناختند آمریکا، انگلیس و سپس شوروی سابق و وابستگان او بودند. چنانچه "علویه" در این باره می گوید: شوروی سابق و آمریکا در هیچ موضوعی مگر به رسمیت شناختن اسرائیل اتفاق نکردند. عوامل سیاسی که انگلستان را مجبور کرد تن به مصوبه "بالفور" بدهد در چند عامل مهم و اساسی خلاصه می شود:
1. دولت انگلستان تمایل داشت عناصر قوی یهودی که در ممالک مختلف دنیا پراکنده بودند، به ویژه یهودیان مقتدر آلمان و اتریش را به طرف خویش جلب کند.
2. در آن زمان هنوز دولت آمریکا به متفقین نپیوسته بود و انگلستان اصرار داشت نظر موافق آمریکا را متوجه خود سازد، چون صهیونیست ها نفوذ قابل توجهی در دستگاه حاکمه آمریکا داشتند در نتیجه انگلیس را وادار می کرد جهت جلب حمایت آمریکا، خواسته صهیونیست ها را برآورده سازد.
3. مهم ترین عامل این که، انگلستان از ابتدا در نظر داشت منطقه فلسطین را که موقعیت آن کم تر از موقعیت "کانال سوئز" نبود، در محدوده مستعمرات خویش داشته باشد. فلسطین علاوه بر این که راه خشکی میان شرق و غرب بود در تحت تصرف انگلستان، به منزله سدی است که جلو سرایت نفوذ قدرت فرانسه به منطقه کانال سوئز را هم می گرفت، و ضمناً همان طوری که یهودیان قول داده بودند این دولت دست نشانده استعمار، نگهبان و حافظ کانال سوئز برای انگلستان هم بود با توجه به این که وعده به صهیونیست، بهانه ای به دست انگلستان می داد تا در موقع تقسیم میراث عثمانی تقاضا کند که فلسطین در قسمت سهمیه او واقع شود.
در همان روزهایی که مردم فلسطین از ستم اسرائیل به تنگ آمده، و علیه آژانس یهود قیام نموده و خواسته های آن ها را غیر قانونی می دانستند و ارتش استعمارگر انگلستان نیز خاک فلسطین را ترک می کرد، صهیونیست ها قیام کردند و برای اولین بار در تاریخ حکومت های جهان تشکیل دولت اسرائیل را اعلام داشتند. هنوز چند دقیقه ای از این اعلام نگذشته بود که "ترومن" رئیس جمهور وقت آمریکا آن را به رسمیت شناخت و این درحالی بود که قضیه فلسطین در سازمان ملل مورد مطالعه و بررسی قرار داشت. در این میان، ورود نیروهای عرب (در 15 مه 1948م) به داخل فلسطین و دخالت و پیشنهاد آتش بس از طرف انگلستان در ظرف 36 ساعت و فبول آن از جانب اعراب متحد (مصر، عراق، سوریه، لبنان و اردن) به دلیل فشار شورای امنیت سازمان ملل از یک طرف، و سرازیر شدن سیل عظیم مهمات و سربازان مسلح جنگ آور از چکسلواکی، اروپای شرقی، ایتالیا، روسیه، فرانسه، رومانی، انگلستان و آمریکا به جانب یهودیان فلسطین از طرف دیگر، باعث تقویت سریع قدرت نظامی صهیونیست شد؛ تا جایی که عرب اغفال شده و دارای قدرت نظامی و استراتژیک، نتوانست با آن برابری کند. در آن زمان، حدود یک میلیون عرب از دیار خود آواره و به ممالک همجوار عربی پناهنده شدند.
بدین ترتیب دولت صهیونیستی به وجود آمد که در تشکیل آن دو عامل نقش اساسی داشتند:
1. آوارگی، سرگردانی و احساس حقارت یهود؛
2. یهود ستیزی "آنتی سمیتیزم" که از طرف صهیونیسم طراحی و مورد بهره برداری قرار گرفت.

منبع:ماهنامه سازمان تبلیغات اسلامی(بشری)،شماره 62 و 63.شهریور و مهر 1387